Ik herken mezelf niet meer. Elke ochtend als ik wakker word, voelt mijn lichaam als lood. De vermoeidheid sloopt me, maar niemand ziet hoe zwaar het eigenlijk is. Urenlang lig ik 's nachts naar het plafond te staren, gevangen in mijn eigen gedachten. De pijn is overal - mijn hoofd bonkt, mijn rug schreeuwt, en elke zenuw in mijn lichaam staat in brand en mijn maag protesteert constant. Vroeger was ik scherp, nu dwalen mijn gedachten af. Simpele taken worden bergen waar ik niet overheen kom. Ik vecht en vecht, maar het lijkt alsof ik achteruit ga. Mijn doelen vervagen als een droom bij het ontwaken. Het leven heeft me gebroken. Ik kijk in de spiegel en zie alleen maar een waardeloos persoon. Lui, nutteloos... dat is wat ik mezelf steeds vertel. De wereld voelt als een vijandige plek, en niemand begrijpt echt wat er in me omgaat. Mijn gedachten zijn als een draaikolk van zorgen over dingen die misschien niet eens bestaan. De stress vreet aan me. Het verdriet is als een deken die ik niet af kan schudden. Schuld- en angstgevoelens overspoelen me bij elk klein ding. Het kost me al mijn energie om te doen alsof ik 'normaal' ben, om een masker op te houden voor de buitenwereld. Maar binnenin ben ik zo ongelooflijk moe.